ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΑΠΟΥΝΙΟΥ

Το σαπούνι είναι ο πιο παραδοσιακός και αποτελεσματικός τρόπος προσωπικής υγιεινής. Το πρώτο όμως μέσο καθαρισμού που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος ήταν το νερό. Τα άλλα μέσα καθαρισμού εμφανίστηκαν με την πάροδο του χρόνου παράλληλα με την ανθρώπινη εξέλιξη.

Αν και η πραγματική καταγωγή του σαπουνιού δεν έχει ακόμη αποδειχθεί, υπάρχουν διάφοροι μύθοι, ωστόσο γνωρίζουμε ότι κάτι παρόμοιο με το σαπούνι υπήρχε από το 2.300 π.Χ. (κατά άλλους από το 2800 π.Χ.) στους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας. Όμως η ανακάλυψη του σαπουνιού και η χρήση του ως καθαριστικού δεν έγιναν ταυτόχρονα. Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν το σαπούνι αρχικά σαν ένα είδος φάρμακου για τις πληγές και σαν ένα καλλυντικό για τα μαλλιά.

Το πρώτο γνωστό σαπούνι ήταν ένα μείγμα βρασμένου λίπους και στάχτης και το χρησιμοποιούσαν στην Αρχαία Βαβυλώνα για να δημιουργούν χτενίσματα στα μαλλιά (περίπου το 2800 π.Χ)

Γύρω στο 1500 π.Χ, οι Αιγύπτιοι ανέμειξαν ζωικά και φυτικά έλαια με αλκαλικά άλατα για να θεραπεύουν δερματικές παθήσεις και να πλένονται. Ακόμη όμως και στα περίφημα λουτρά της βασίλισσας Κλεοπάτρας της Αιγύπτου το σαπούνι απουσίαζε και τον ρόλο του καθαριστικού είχε μια λευκή άμμος, σαν αλισίβα, με την προσθήκη αιθέριων ελαίων.

Το ίδιο συνέβαινε και στα ρωμαϊκά λουτρά όπου δεν χρησιμοποιόταν το σαπούνι. Οι Ρωμαίοι αργότερα ανακάλυψαν τις φαρμακευτικές του ιδιότητες αλλά η χρήση του δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη.

Το σαπούνι εμφανίστηκε στην Ευρώπη πιθανότατα με την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Τούρκους οι οποίοι το είχαν μάθει από τις Αραβικές φυλές της Αραβικής Ερήμου τις οποίες επίσης είχαν υποτάξει.

Ακόμα, άλλες μεμονωμένες φυλές όπως οι Βίκιγκς και οι Κέλτες φέρονται να το χρησιμοποιούσαν. Γενικά πάντως από τον 13^ο αιώνα και μετά αρχίζουν να υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία για την ιστορία του σαπουνιού.

Μέχρι τον 17^ο αιώνα, η δημιουργία σαπουνιού είχε γίνει στην Ευρώπη καταξιωμένη τέχνη. Οι κύριοι παραγωγοί ήταν η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία, χώρες που επίσης παρήγαν τις πρώτες ύλες για τα σαπούνια όπως το ελαιόλαδο. Την εποχή εκείνη, τα σαπούνια παράγονταν αναμιγνύοντας φυτικά και ζωικά λίπη, φυτά και αρώματα.

Ως τον 19^ο αιώνα, οι μοντέρνες τεχνικές παραγωγής σαπουνιών είχαν αναπτυχθεί και τα σαπούνια μπορούσαν να παραχθούν σε μεγάλα νούμερα, καταλήγοντας στην παραγωγή σαπουνιού όπως την ξέρουμε σήμερα.

Η χρήση του σαπουνιού όπως είδαμε δεν περιλαμβανόταν σης συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων. Όπως μάλιστα μαθαίνουμε από τον αρχαίο Έλληνα βιολόγο Αθήναιο, οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το νερό για την καθαριότητά τους και μετά το λουτρό, στην καθημερινή ζωή τους, ακολουθούσε η τριβή του σώματος με ελαιώδεις αρωματικές ουσίες. Όπως δε αναφέρει ο Θουκυδίδης, στο νερό του λουτρού από την πηγή Καλλιρρόη πρόσθεταν ελαιόλαδο, αμυγδαλέλαιο και καρυδέλαιο.

Παρ’ όλα αυτά σύμφωνα με έναν ελληνικό μύθο, το σαπούνι έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα από το νησί της Λέσβου όπου γινόντουσαν θυσίες ζώων προς τιμήν της θεάς Άρτεμης. Τα νερά, από τις νεροποντές στην περιοχή του ναού, πολλές φορές παρέσερναν τα ζωικά υπολείμματα και τα καμένα λίπη, και τα κατέβαζαν, μαζί με τις στάχτες από τα ξύλα της πυρράς σχηματίζοντας ένα κίτρινο ρυάκι που κατέληγε στο ποτάμι.. Οι ντόπιες γυναίκες, που συνήθιζαν να πλένουν τα ρούχα του νοικοκυριού τους εκεί, παρατηρούσαν ότι πλένοντας τα ρούχα τους, όταν το νερό ήταν κίτρινο, αυτά γινόντουσαν καθαρότερα.

Ο ίδιος μύθος αναφέρει ότι η ποιήτρια Σαπφώ έγραψε για εκείνες τις φορές που παρατηρήθηκε η δράση του κιτρινωπού υγρού και έτσι οι ντόπιοι, τιμώντας την ποιήτρια τους, δημιούργησαν το όρο "Σαπωνοποίηση" (χημικός όρος που περιγράφει τη δημιουργία του σαπουνιού) σαν παράφραση από το όνομά της.

Υπάρχει όμως και η ιταλική εκδοχή του μύθου, σύμφωνα με την οποία τα παραπάνω λάμβαναν χώρα στον ποταμό Τίβερη, στους πρόποδες του όρους Σάπο, όπου έπλεναν τα ρούχα τους οι αρχαίες Ρωμαίες. Το σαπούνι (σάπων) πήρε το όνομά του από το βουνό.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου του 14ου στη Γαλλία, το πλύσιμο με σαπούνι συνδέθηκε με ένα παράδοξο περιστατικό. Λέγετε ότι βασιλιάς Λουδοβίκος καρατόμησε 3 σαπωνοποιούς γιατί είχαν φτιάξει μια πλάκα από σαπούνι που ερέθισε το ευαίσθητο βασιλικό δέρμα του! Μπροστά στην απόγνωση οι εναπομείναντες 4 σαπωνοποιοί ενώθηκαν και εφηύραν μια μέθοδο για να παρασκευάσουν σαπούνι απαλότερο και απαλλαγμένο από βλαβερά στοιχεία. Σύμφωνα με αυτή την μέθοδο χρειαζόταν περίπου ένας μήνα για την παραγωγή μιας μόνο πλάκας σαπουνιού!

Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος που παρασκευάζεται βιομηχανοποιημένο σήμερα. Οι σημερινοί νόμοι επιβάλουν να αναγράφονται τα συστατικά του κάθε τύπου σαπουνιού στην λατινική τους ονομασία η οποία δυστυχώς δεν είναι κατανοητή στους περισσότερους από εμάς.

Δεν θα σας κουράσω με δύσκολα ονόματα και χημική επιστημονική ονομασία. Το μόνο που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι ότι τα περισσότερα σαπούνια που κυκλοφορούν στην αγορά έχουν σαν βασικό συστατικό το Sodium Lauryth (Laureth) Sulfate η το Sodium Tallowate (σαπονοποιημένο ζωικό λίπος) είτε πρόκειται για καλλυντικό σαπούνι είτε για καθαριστικό γενικής χρήσης.

Η νέα τάση στην Αμερική και στην Ευρώπη είναι η επαναφορά του χειροποίητου σαπουνιού τουλάχιστον για την χρήση του από την οικογένεια.

Στην Ελλάδα καθώς και σε μερικές ακόμα χώρες της Μεσογείου είμαστε λίγο πιο τυχεροί γιατί είναι αρκετά εύκολο να βρούμε σαπούνια φτιαγμένα με ελαιόλαδο έστω και αν η επεξεργασία δεν είναι πλέον η παραδοσιακή, έστω και αν αναγκαστικά λόγω της ζήτησης και της κατανάλωσης γίνεται προσθήκη διαφόρων χημικών συστατικών…

Πηγές:

http://cosmetics-gr.blogspot.com/2010/01/blog-post_14.html

http://www.bionews.gr/bionews/060/bioart.htm

http://www.valentine.gr/soap-history_gr.php

http://www.oliveoilsoapagno.gr/history_gr.htm